Piękne, niekochane... i poćwiczmy umysł;)

   Przyszedł czas na polecenie książek i filmów, które udało się  w ostatnim czasie przeczytać i zobaczyć. Własnie książka i film to sposób, mój sposób na oderwanie się od rzeczywistości,  na chwilowe zamknięcie oczu na to, co dzieje się wokół. Bo przecież oprócz obrazów pięknych, jak twarze ukochanych dzieci czy uśmiech męża, widoki, pejzaże i piękno tego świata są też obrazy brzydkie, które towarzyszą nam od dawna, które, które musimy oglądać. Wiem, że to dziwnie zabrzmiało, ale niech tak zostanie. Nie jestem zwolennikiem "wywlekania" na blogu prywaty, o nie. Chcę tylko napisać o tym, że jednym z moich ulubionych sposobów na ucieczkę od realu jest książka:) Tak mam od dziecka i od dziecka czytam, w ostatnim czasie mniej, ale tak, jak stwierdziłyśmy z koleżanką wczoraj przy kawce, na emeryturze to będziemy czytać od rana do wieczora;) Obie jesteśmy uzależnione od czytania właśnie:)

Poniższa książka potwierdziła to, co obserwowałam od dawna....ile miłości dostałeś, tyle miłości potrafisz dać. Pewnie znacie wyjątki, ale zostańmy przy ogólnym wniosku. Braku tego najpiękniejszego uczucia doznała Marilyn Monroe. Wydawałoby się, że od życia dostała dużo, olśniewającą urodę, talent, kochających mężczyzn i uwielbienie tłumów. Ikona kobiecego piękna i seksu, za którą uważało i uważa się Marilyn, powinna się czuć najszczęśliwszą istotą we wszechświecie. Tak nie było. I w książce, i w realu także.

Alfonso Signorini napisał książkę: "Marilyn. Żyć i umrzeć z miłości", to wciągająca zbeletryzowana biografia, w której występują postaci z życia bohaterki, ale wszelkie dialogi i fabuła są owocem fantazji autora.

Jestem mamą, szczęśliwą, czasami zwyczajnie zmęczoną, ale w razie zagrożenia życia dziecka pewnie skoczyłabym  ogień. To normalna reakcja nas wszystkich. Marilyn też miała mamę, ale inną od nas....Piękna dziewczynka przeszkadzała niezrównoważonej matce, która marzyła o życiu aktorki i gwiazdy. Zamykana w szafie na całe  noce i bita nie może zrozumieć, dlaczego tak się dzieje. Babcia to skarb, zazwyczaj. Ale nie w przypadku Marilyn. Jej babcia była niezrównoważona psychicznie, dusiła wnuczkę poduszką, ten obraz wraca potem w dorosłym życiu bohaterki często. Bardzo. Nawet w sytuacjach intymnych. Potem sierociniec, tęsknota i dramat małej, samotnej dziewczynki, szukającej odpowiedzi, dlaczego nikt jej nie kocha. Co może jeszcze spotkać małe dziecko? To coś, co zaznaczy ślad na sercu  każdego dziecka, na zawsze...molestowanie przez opiekuna. Młoda, ufna dziewczyna zrobi wszystko, by choć na chwilę czuć się ważna i kochana. Marilyn dojrzewa, pięknieje, ale koszmary jej nie opuszczają. Szuka ukojenia w ramionach kolejnych mężczyzn, zdobywa sławę, historię życia wszyscy znamy. Zakochuje się w kimś, kto nie mógł z nią być, który wybrał rodzinę i dobre imię. Marilyn rozchwiana emocjonalnie pije coraz więcej, łyka tabletki. Nie potrafi się podnieść. Umiera. To szok dla całego świata. Mną targa straszny żal. Jak to jest, że nie potrafimy pomóc tak wrażliwym, samotnym ludziom, czy można to w ogóle zrobić? Czy takie jest ich przeznaczenie? 

Marilyn powiedziała: "Wiedziałam, że należę do publiczności, do świata. Nie dlatego, że byłam szczególnie utalentowana czy piękna, ale dlatego, że nigdy nie należałam do nikogo innego".

Autor dedykuje tę książkę wszystkim Marilyn świata: kobietom, mężczyznom i nie tylko...

Jestem przekonana, że każdy z nas zna przynajmniej jedną osobę z podobnymi przejściami, może sami mamy podobne. Jedno jest pewne, najważniejsza jest miłość, bez niej żadne skarby tego świata, żadne pieniądze nie dadzą szczęścia. Przykłady można tu wymieniać w nieskończoność, bo przecież właśnie Marilyn, czy bardziej nam współczesna Whitney Houston to ofiary braku miłości. Utalentowane, piękne, ale zniewolone nałogami. Czy poznały, co to miłość? Chyba nie. Czy potrafiły ją dać, choć obie pięknie o niej śpiewały....chyba nie.

To książka, którą Wam polecam:

I posłuchajmy pięknej Marilyn, która zaśpiewała dla tego, którego nie mogła mieć.

I Whitney....ehh, jaka szkoda....

Zostaniemy przy tajemnicach ludzkiego umysłu. Ale tym razem będzie o filmie. To stosunkowo stary film, ale wcześniej go nie widziałam. To "Donnie Darko". Uwielbiam takie pokręcone filmy, po obejrzeniu których długo rozmyślam o tym, do jakiego gatunku go zaliczyć. Bo ten film ma elementy dramatu, komedii, ale i fantastyki. Główny bohater to nastolatek, który ma zaburzenia osobowości, chodzi na terapię, zostaje poddany hipnozie. Donnie spotyka Franka - tajemniczą postać w kostiumie, który zaczyna manipulować życiem chłopca. Frank wciąg Donniego w pętlę czasu, dzieją się dziwne rzeczy, bohater przewiduje przyszłość. a my oglądając, zaczynamy się zastanawiać, o co w tym wszystkim chodzi. Czy to pogłębiająca się choroba umysłu, czy rzeczywiście istnieje możliwość wejścia w różne tunele czasowe. Kłania się fizyka, psychologia....Nie będę więcej pisać, bo może ktoś obejrzy ten świetny film, który jest dobrą gimnastyką naszego umysłu. Imponuje portret człowieka przedstawiony w filmie, zastanawiamy się nad jego decyzjami i wyborami, zadajemy sobie pytanie, co by było, gdyby...Poza tym odczuwamy komfort, oczywiście złudny, cofnięcia czasu. Chyba każdy z nas o tym marzył:) Ale przeznaczenie, bez względu na wszystko musi się spełnić. Jakie było przeznaczenie Donniego? Obejrzyj i przekonaj się:)

Dla mnie osobiście dodatkowym atutem była muzyka i świetna Drew Barrymore, którą bardzo lubię oglądać, czy w roli przyjaciółki kosmity w "E.T." czy wyrachowanej nastolatki w "Trującym bluszczu". 

Jak lubicie takie pokręcone filmy, to "Donnie Darko" jest dla Was:) Pozdrawiam i życzę dobrego weekendu:)