Wciąż głodna życia....

Witajcie:)

Bardzo lubię widzieć błysk w oczach zadowolonego klienta...i dziś go zobaczyłam:) Widziałam go w oczach mojej stałej klientki Karoliny, która chyba już wszystkich swoich bliskich obdarowała prezentami, które zostały wykonane przeze mnie;) Kochana Koleżanko - dziękuję! 

Pierwszym prezentem jest chlebak. Wcześniej wykonywałam komplet w podobnej stylistyce składający się z herbaciarki, podkładek i serwetnika.

Dla miłośniczek zwierzątek - Oli i Asi, przygotowałam małe kuferki na drobiazgi.

Kolejna dekoracja to chustecznik pasujący do zestawu wykonywanego wcześniej:)

W styczniu odbędzie się chrzest Oliwki, wykonywałam dla niej aniołka w różowym kolorze, bo taka była prośba, ale nie zdążyłam zrobić fotki. A teraz dodatkowo jeszcze ramka i kuferek.

Poniżej kufer w wyjmowaną półką z przegródkami.

I na koniec moich ostatnich prac komplet 4 - komorowej herbaciarki, podkładek i serwetnika w ulubionym kształcie;) W ruch poszła lakierobejca:)

A teraz coś z innej przestrzeni, w której też czuję się bardzo dobrze...literatura. Jakiś czas temu przeczytałam piękną książkę, z którą warto się zapoznać. Autorką jest Katarzyna Kołczewska, z wykształcenia  lekarz, z wyboru prywatny przedsiębiorca, z zamiłowania pisarka. Kto, jak nie ja? jest jej debiutancką powieścią.

Główna bohaterka to Anna, alkoholiczka, osoba  uzależniona od leków, lekarka na urlopie bezpłatnym. Samotność, monotonia, schematy, picie ...Nigdy nie chciała mieć dzieci. Nie lubiła ich. W wypadku ginie jej siostrzenica z mężem i okazuje się, że na Annę spada obowiązek zaopiekowania się trzyletnią osieroconą Olą. Czy Anna stawi czoło demonom? Czy pokona lęki i słabości... Odpowiedź nie jest prosta. Stawką jest szczęście dziecka, a w tej walce wszystkie chwyty, łącznie z szantażem, manipulacją i przekupstwem - dozwolone.

Książka to opowieść o trudnej miłości i odnajdywaniu szczęścia tam, gdzie nigdy się go nie szukało.

To nie jest słodka, lukrowana opowieść o jednoznacznie dobrym rodzicu i jednoznacznie dobrym lub złym dziecku. Jest za to kobieta, która nie chciała być matką, i mała dziewczynka, która nie chciała się znaleźć w domu dziecka.

Książka uczy, pokazuje, czym jest odpowiedzialność za drugiego człowieka, przypomina, że nie jesteśmy idealni, że wciąż z mozołem trzeba pracować nad sobą, by dostrzec coś więcej niż własny egocentyzm.

Kolejną zaletą książki jest humor. Są momenty, które powodują, że czytając się uśmiechamy. Ja jakoś szczególnie zapamiętałam momenty zatrzymań Anny przez tego samego policjanta i kolejne mandaty....;)

Jak się kończy? Oczywiście nie zdradzę, ale każdy z nas inaczej zinterpretuje zakończenie. Każdy z nas w tym zakończeniu znajdzie coś dla siebie...:) Polecam na świąteczne wieczory.

Chciałam jeszcze napisać o moim nowym zajęciu...tzn. oglądam pewien serial, gdy pracuję, a przecież nie lubię seriali!;) 

Nie wiem, jak to się stało, ale w ogóle go nie kojarzę, powstał w 1998 roku, a więc byłam już dorodną dziewczyną, ale być może bardziej interesował mnie zespół Modern Talking;)

A tak na poważnie słuchając ostatnio radiowej Trójki natknęłam się na rozmowę o książce Janusza Majewskiego, pt.:"Mała matura". Zaintrygowałam się do tego stopnia autorem, że zaczęłam szukać więcej informacji i właśnie przypadkowo trafiłam na serial, pt.: "Siedlisko". No i wpadłam;/ Codziennie staram się oglądać przynajmniej jeden kolejny odcinek. Nastraja mnie bardzo pozytywnie, pozwala wierzyć, że są jeszcze ludzie o podobnym spojrzeniu na świat, jak moje. Wielką ucztą dla mnie jest przede wszystkim obsada aktorska.... Anna Dymna, Leonard Pietraszak, Marian Opania - kapitalna rola sołtysa, młody Paweł Deląg, piękna Agnieszka Wagner, charyzmatyczna Stanisława Celińska, urocza Renata Dancewicz, Zelnik, Machalica....oj, długo by wymieniać!

Akcja dzieje się na Mazurach, także w Warszawie. Mistrzowsko pokazano piękno jezior, mazurskiej przyrody, Majewski wspaniale pokazuje lokalną wiejską społeczność, ich problemy, relacje. I w to wszystko wchodzą malarka Marianna, która dziedziczy dom po cioci Róży i mąż Marianny, racjonalny Krzysztof. On podchodzi bardzo sceptycznie do odziedziczonej perełki...Ich perypetie związane z odziedziczonym miejscem, ich dystans do problemów, ale przede wszystkim wielka dojrzała miłość to wielkie walory, dzięki którym oglądam ten serial. Może część z Was zna "Siedlisko", bez względu na to, warto jeszcze raz przenieść się do malowniczego Ełku, posłuchać kłótni na poczcie wiejskiej, popatrzeć na piękne krajobrazy, a przede wszystkim posłuchać mądrości płynących z ust Marianny, malarki, która od nowa nauczyła się kochać wieś, jej sielskość i prostotę:)

Pozdrawiam wszystkich zaglądających na ten blog, dziękuję za przemiłe komentarze:))))