Wciąż głodna życia....

Witajcie:)

Dużymi krokami zbliża się święto wszystkich mam, Dzień Matki. W związku z tym powoli, powoli napływają zamówienia. Kropkowe zamówienia;)

Na początek bardzo delikatne połączenie koloru niebieskiego z bielą, a do tego orzeźwiająca zieleń. Bardzo lubię taką kolorystykę. Serduszko w środku ma przypominać o miłości do mamy właśnie:) Oto kuferek na drobiazgi i biżuterię:)

Na targowiskach kuszą truskawki...niedługo dołączą do nich czereśnie, które bardzo lubię. Czereśniowy motyw prezentuję na kolejnym kuferku. Zamiast zapięcia zaproponowałam drewnianą kulę:)

Pozostaniemy przy kolorze czerwonym:) Na segregatorze, który przygotowałam, znajdują się motywy w kolorze miłości:) W segregatorze będą przechowywane ulubione czasopisma.

Krzyż to dla ludzi wierzących bardzo ważny symbol, najważniejszy. Dla mnie także. Zdarza się, że jestem proszona o przygotowanie krzyża. Często stosuje wtedy złocenia, wykorzystuję papier ryżowy z wizerunkiem Chrystusa i całość maluję na brązowo. Ale tym razem jest inaczej. Krzyż jest biały, a ozdobiłam go motywem maków, ich szybkie przekwitanie i opadanie płatków jest metaforą przemijania ludzkiego życia, każdego życia.

Teraz czas na anioły i pudełeczko na małe karteczki. Wcześniej ozdabiałam w podobnej stylistyce pojemnik na długopisy, który można  zobaczyć TUTAJ.

Dla Pani Dorotki, która zamówiła to pudełko przygotowałam serce w podobnej tematyce:) Pani Dorota jest osobą, z którą mogłabym rozmawiać i rozmawiać, ma bardzo ciekawe zainteresowania i piękną osobowość:)

Dawno nie polecałam żadnej książki, a kilka udało się przeczytać. Dziś chciałam napisać kilka słów o pięknej książce, którą można przeczytać w dwie godziny. To nie broszurka, o której szybko zapomnimy. To opowieść o smutku, ale traktowanym nie jako stan, ale jako proces. Nie chcę, żeby było smutno... choć książka nie jest wesoła, ale myślę, że pomimo wielkiego bólu autora, o którym mówi w książce, to w zderzeniu z opisem tak wielkiej miłości i tęsknoty będziemy czuć radość, wielką radość. 

Autorem książki "Smutek" jest C.S. Lewis, autor słynnych "Opowieść z Narnii". 

Istotnym momentem w  życiu pisarza była przyjaźń, a następnie małżeństwo z Joy Gresham, amerykańską pisarką żydowskiego pochodzenia. To właśnie po jej śmierci powstała ta książka.

Lewis nazywa w książce swoją ukochaną po prostu H., rozmawia z nią, spiera się, zastanawia się, jak wyglądałoby ich małżeństwo, gdyby H. wciąż żyła. Warto dodać, że Lewis zdecydował się na małżeństwo, wiedząc, że ukochana jest ciężko chora, że prawdopodobnie umrze przed nim.  Tak się stało. 

Podoba mi się bardzo przedmowa napisana przez Madeleine L'Engle. Wiele w niej mądrości.

Madeleine pisze:

"Śmierć ukochanego jest amputacją. Ale gdy dwoje ludzi się pobiera, każde musi zaakceptować to, że któreś z nich umrze pierwsze. Kiedy C. S. Lewis poślubił Joy Davidman, było raczej pewne, że to ona odejdzie pierwsza - chyba że nastąpi jakiś nieoczekiwany wypadek. Wszedł w małżeństwo ze złowróżebnym przeczuciem śmierci, dając dowód niezwykłej miłości, odwagi i osobistego poświęcenia. Tymczasem śmierć, która przychodzi po spełnionym małżeństwie i odpowiednio długim okresie wspólnego życia, jest częścią niesamowitego cyklu narodzin, miłości, życia i umierania."

Wstęp do książki natomiast napisał syn Joy z pierwszego małżeństwa Douglas H. Gresham. Łączyła go wielka przyjaźń z ojczymem Lewisem, o którym pisze: 

"Jeszcze bardziej nadzwyczajnym czyni "Smutek" osoba autora, który był niezwykłym człowiekiem, oraz osoba opłakiwanej kobiety - także niezwykłej. Oboje byli pisarzami, utalentowanymi naukowcami, oboje wyznawali chrześcijaństwo - ale na tym podobieństwa się kończą. Fascynuje mnie to, że Bóg styka niekiedy ze sobą ludzi tak odmiennych, w wielu różnych aspektach, i łączy ich w duchowej jedności, którą jest małżeństwo".

Lewis napisał książkę szczerą i poruszającą do bólu. Pisana w formie dziennika jest relacją z kolejnych tygodniu po odejściu ukochanej. Pisze o swoim wyobcowaniu w środowisku przyjaciół, o przygotowaniu na własną śmierć, rozpaczliwym zaakceptowaniu Boskich wyroków. 

Nie znajdziemy w niej prostych odpowiedzi, mało tego, czujemy ból Lewisa, wygrażamy pięścią razem z nim w stronę nieba, płaczemy także....ale jednocześnie ta żałoba w jakiś dziwny sposób dojrzewa, kieruje się w stronę nadziei i pocieszenia. A my razem z nią. 

Autor pisze:

" Czasami, Boże, ma się pokusę powiedzieć, że jeśli chciałeś, byśmy byli jako lilie wodne, mogłeś dać nam postać do nich podobną. Ale to pewnie Twój wielki eksperyment. Nie, nie eksperyment, bo Ty nie potrzebujesz nic odkrywać. Raczej Twoja wspaniała inicjatywa. Stworzenie organizmu, który jest równocześnie duchem. Stworzenie tego przerażającego oksymoronu, "zwierzęcia obdarzonego duszą". Wziąłeś biedne stworzenie o najwyższym stopniu rozwoju, zwierzę unerwione od stóp do głów, istotę z żołądkiem wymagającym napełnienia, rozmnażający się stwór, który pożąda towarzyszki, i powiedziałeś mu: " No, dawaj sobie radę. Stań się bogiem".

Dnia 22 listopada 1963 roku Lewis umarł i jestem pewna, że spotkał swoją ukochaną H. :)))))

Polecam książkę, jest naprawdę piękna, co chwila zaznaczałam myśli autora, które mnie urzekały, to nie miejsce, by je wszystkie cytować, a wierzcie mi, są prawdziwymi perłami:))))

Życzę Wam wiele słońca na nadchodzące dni i oby w Waszym życiu, była taka osoba, jak H. w życiu  Lewisa. I nie myślę tu tylko małżonku, przyjaźń to też piękna relacja, za przyjacielem też można tęsknić, nawet bardzo:))))