Łoże dla księżniczek i dzielny Królik:)

Witam wszystkich! Pragnę podziękować za tyle dobrych słów, które zostawiacie w  komentarzach, to bezcenne:))) Bardzo lubię tę naszą atmosferę blogową, sympatyczną i pełną właśnie ciepłych, serdecznych słów:)

Ale nie tylko tak sielskie słowa docierają do mnie;) Zacytuję Wam słowa  pewnej wiadomości, którą dostałam...uwaga, pisownia oryginalna;) Cóż...gusty są różne i chyba największym plusem, jeśli nie jedynym, jest miłość męża do żony;)

Uwaga, cytuję: 

to pudelko slabo pani wyszlo,ani postarzanie ,tak samo mlo serwetek na tym pudelku,juz od dluszego czasu sledze pani prace niekture sa spoko,anie kture latwzna, moja zona takze robi takie rzeczy decupase,florystyka,ale jej prace sa wykonywane z pietyrzmem,i bardzo staranie ,nie idzie na latwizne,moze kiedys sie spotkacie

Drogi Obserwatorze...wszystko w życiu jest kwestią gustu, dlatego takim fenomenem jest nasza różnorodność. Osoby, które wykonują dekoracje do domu czy ozdabiają meble, a do nich należę, pracują na zlecenie konkretnej osoby, o konkretnym guście. Np. są zwolennicy stylu shabby chic, ale są także tacy, którzy wolą meble w oryginale bez zmian. Tak po prostu jest! I uważam to za coś bardzo cennego:)))

Dzisiaj chciałabym Was prosić o uruchomienie wyobraźni, bo niestety nie mam zdjęcia całego łoża, które ozdabiałam dla cudownej Pani Gosi ( wszystkie ostatnie prace trafiły do jej absolutnie pięknego mieszkania), pracowałam na elementach i takie będą zdjęcia:) Ale doskonale wiem, że każda z nas to księżniczka i wie, jak wygląda takie łoże;)

Poniżej zdjęcie wezgłowia przed zmianą, a potem kolejno górne i dolne po malowaniu i woskowaniu.

Jeśli chodzi shabby to na razie stop:) Ale pewnie nie na długo:)

Mam znajomą, która zbiera żaby...to znaczy wszystko, co kojarzy się z tymi żyjatkami;) A więc figurki, obrazki i inne cudeńka. Poprosiła mnie o dwie ramki, jedna na zdjęcie ukochanych wnucząt, z żabami, a jakże;) A druga ramka z kwiatami i kurczaczkami, bo tam będzie miało miejsce jajo, namalowane przez ukochanego siostrzeńca:) Ramki oczywiście mają szybki, na zdjęciu ich nie ma, bo się w nich odbijałam;)))

Zanim napiszę kilka słów o książce, którą chciałabym Wam polecić, pokażę zdjęcia księżyca, który ze mną wczoraj spacerował:) Od dziecka jestem zafascynowana tym ciałem niebieskim, zawsze lubiłam długo przyglądać się i zachwycać tym, jak się zmienia, tym, że zawsze jest i nie zna słowa "awaria";)

I na koniec książka, o której słyszałam wiele dobrego na zaprzyjaźnionych blogach. To: "Ostatnie dni Królika" Anny McPartlin.

Przyznam się do tego, że po lekturze tej książki miałam pustkę w głowie. To znaczy czułam się "wyprana", przepraszam za kolokwializm. Książka dotyka arcytrudnego tematu, z którym w większości spotykamy się w rodzinach, sąsiedztwie i w mediach. To nowotwór. Temat trudny, niewygodny, dręczący. Tymczasem autorka tak przedstawia nam walkę z nowotworem, że momentami pękamy ze śmiechu, by za chwilę płakać i pytać "why?" I dlatego po takiej huśtawce emocjonalnej czułam się jak napisałam "wyprana".

To historia mojej rówieśnicy, a więc młodej osoby ( 40 lat to przecież wciąż wszystko przede mną;), która trafia do hospicjum. Walka Mii ( to imię bohaterki) z rakiem dobiega końca. Jej rodzice,a szczególnie absolutnie szalona mama, wciąż wierzą w wyzdrowienie ukochanej córki, którą wszyscy bliscy nazywają Królikiem:) Szukają różnych metod i pomocy z każdej strony. Mama na przemian wybucha niekontrolowanymi wybuchami śmiechu i napadami żalu.

Rodzeństwo Królika musi podjąć decyzję, kto zaopiekuje się nastoletnią córką Mii, Juliet. Dziewczyna jest załamana tym, że jej mama umiera, ale jednocześnie stara się tego nie pokazywać matce. Boi się  przyszłości bez mamy.

Królik wraca w myślach do swojej pierwszej miłości, do Johna, który także ciężko zachorował. 

Pomimo, że cała historia to przegrana walka z rakiem, to jednak podnoszą na duchu opisy zachowania najbliższych, ich wielka miłość do Królika, pewna normalność, którą starają się zachować. Bo mam wrażenie, że chorzy najbardziej nie lubią właśnie sztuczności w naszym zachowaniu. Anna McPartlin pokazała w swej książce, że nie jest to potrzebne. 

Myślę, że książka nie wszystkim się spodoba, ja należę do osób, które będą pamiętały o tej książce. Bo przecież nie wiemy, co przyniesie życie...a jeśli przyniesie to najgorsze, to wtedy przypomnę sobie niezwykłą historię Królika, jej krótkie, ale jakże wartościowe życie:)))

Życzę dobrego tygodnia:))) Monika