W pracowni kolorowo, a pod choinkę polecam "Potarganą w miłości":)

Wybrałam się dziś na mały przegląd oferty świątecznej w sklepach stacjonarnych. Miałam czas dla siebie, pełna werwy i zapału ruszyłam w teren. Nie należę do tych, którzy lubią chodzić po sklepach. Nie wiem, czy to przez to, że wiele lat pracowałam w sklepie, czy raczej odbieram to jako stratę czasu. Jestem bardzo konkretnym klientem, wiem, jakie lubię kolory, wiem, w czym dobrze wyglądam, a co warto ukryć, więc zazwyczaj po wizytach w trzech sklepach wracam do pierwszego i kupuję, co tam potrzebuję. Płacę i jestem dumna z siebie, że dokonałam szybkiego zakupu. Ale zdarzało się, że byłam poproszona o pomoc przy szukaniu butów czy torby. Godziny....to mało:( Często byłam zła i wkurzona, bo ileż razy można się przeglądać w lustrze? Mnie wystarczy jedno spojrzenie i wiem, czy dobrze wyglądam, czy nie. Może jestem po prostu zdecydowaną i konkretną osobą. Może. 

Bywa często tak, że jak jesteśmy gdzieś całą rodziną, mąż proponuje: "No kup sobie coś", tylko co? Próbuje wtedy być niby znawcą mody i pyta: "Może jakaś bluzka ci się podoba? ", ale zna mnie już doskonale tyle lat i wie, że i tak skończymy w księgarni,  i wyjdę zadowolona z kilkoma książkami pod pacha;))) Nic mnie tak nie uszczęśliwia:)

Dziś było podobnie;) Wchodziłam do kolejnych sklepów, przeglądałam kolejne dekoracje świąteczne...i po 20 minutach wydawało mi się, że wszędzie jest to samo, tylko logo sklepu inne;)

Więc poszłam do księgarni i wyszłam z zakupami wiadomego przeznaczenia:)))

To tak tytułem wstępu, choć na koniec też będzie o książce, która mnie urzekła w ostatnim czasie.

Ale najpierw kilka prac:) Szkatuła dla pewnej nauczycielki, którą baaardzo lubię. Kocha książki tak, jak ja, więc kuferek jest w kształcie książki:)

Poniżej wieszaczki dla Zosi i Asi:)

Dalej komplet składający się z kuferka i Anioła Stróża dla dziewczynki i imieniu Pia:)

A jej brat dostał komplet składający się ze skarbonki, wieszaka i kuferka na drobiazgi:)

I na koniec książka, która mnie oczarowała. Nieznana mi wcześniej Ula Ruciak napisała świetną biografię Agnieszki Osieckiej, o której wydawałoby się, że wiemy już wszystko.

Książka, napisana swobodnym i barwnym językiem, wciąga od początku. Autorka nie trzyma się chronologii, co jest atutem. Nie ocenia, nie krytykuje, ale opowiada. Wysłuchała wiele osób, którym dane było poznać Agnieszkę, pracować z nią, czy zwyczajnie bywać. Była geniuszem, absolutnym, ptakiem uwięzionym w klatce PRLu, pomimo, że podróżowała wiele, jak na możliwości w tamtych czasach. Kochała wolność, ale miała dość duże problemy z miłością, z lokowaniem uczuć. Wachlarz ulubieńców szeroki i niezwykle różnorodny, od Hłaski po Przyborę. Chciała kochać, bardzo... i być kochaną. Głód miłości, ciągłe poszukiwania, przyjaźnie, podróże, różne miejsca zamieszkania to było jej życie. Była mądra, swą indywidualnością odstawała od świata, niektórzy mieli problem z akceptacją jej zachowań, stąd wiele zerwanych przyjaźni i znajomości. Szła pod prąd. Była wciąż sobą. Chciała być dobrą mamą dla Agaty, ale nie udawała, że macierzyństwo ją przerasta. Przy córce nie potrafiła mówić o miłości do niej, a znajomym opowiadała tylko o Agacie, była z niej dumna. 

Czytając, dowiadujemy się bardzo wiele o życiu kulturalnym w Polsce w latach 50 i 60 - tych, jak ciężko było zaistnieć, jak ówczesny ustrój zabijał w ludziach indywidualizm i inteligencję. 

Teksty Agnieszki, znamy je z licznych piosenek Maryli Rodowicz, Skaldów, Łucji Prus, Magdy Umer i  wielu innych wykonawców. Dorobek Agnieszki jako autorki tekstów piosenek jest bardzo duży. Bohaterka budzi we mnie sympatię i wielki szacunek. Jej naturalność i wrażliwość ujmuje i zachwyca. Co ją pcha w zdradliwe ramiona alkoholizmu? Nie wiemy. I nie oceniajmy, bo im dłużej żyję, tym bardziej utwierdzam się w tym, że alkoholizm to choroba duszy...

A dusza Agnieszki, poraniona, cierpiąca, nie może znaleźć sobie miejsca szczególnie w latach 80 - tych, gdy na scenę muzyczną w Polsce wkracza disco polo. Tak świetna autorka tekstów i licznych przebojów musiała to jakoś przeboleć, a bolało mocno.

Pochłaniając kolejne rozdziały zadawałam sobie pytanie, dlaczego nie radziła sobie z miłością, o której tak potrafiła pisać. Na końcu książki znalazłam wytłumaczenie, autorka to kapitalnie rozwiązała. To własnie ten brak chronologii, o której pisałam na początku...Bo gdyby na wstępie była informacja o tym, że ojciec Agnieszki zdradzał mamę, wychowywał jedynaczkę w złotej klatce, chronił ją przed wszystkim i wszystkimi, zaplanował przyszłość, ingerował w życie już nawet dorosłej córki to pewnie wszystkie bolączki Agnieszki tłumaczyłabym własnie jej domem rodzinnym. A tak wciąż zastanawiałam się na jej wyborami, wracałam do rozdziałów, zastanawiałam się, szukałam informacji w internecie, by na końcu dowiedzieć się, a może nawet kolejny raz znaleźć potwierdzenie na to, że dom rodzinny, atmosfera w nim panująca, rodzaj relacji ma wpływ na nasze życie jako osoby dorosłej, bez względu na to, czy nam się to podoba, czy nie. Ale to temat może na inny post:)

W każdym bądź razie gdyby ktoś chciał sobie sprawić ciekawy prezent pod choinkę, to z całego serca polecam "Potarganą w miłości", aha jeszcze muszę wspomnieć o samym wydaniu. Książka obfituje w piękne fotografie, teksty piosenek i słowa wierszy:) To dodatkowe atuty tej książki.
Długo zastanawiałam się nad wyborem cytatu, i tak sobie myślę, że niech będzie o miłości właśnie, bo tak naprawdę wszyscy jej potrzebujemy, Agnieszka także za nią bardzo tęskniła i uważam, że jej największą miłością był Marek Hłasko, mój ulubiony pisarz w czasach licealnych:)

Więc:

"Przyjaciele moi i przyjaciółki. Nie odkładajcie  na później ani piosenek, ani egzaminów, ani dentysty, a przede wszystkim nie odkładajcie na później miłości. Nie mówcie je: przyjdź jutro, przyjdź pojutrze, dziś nie mam dla ciebie czasu. Bo może się zdarzyć, że otworzysz drzwi, a tam stoi zziębnięta staruszka i mówi: Przepraszam, musiałam pomylić adres i pstryk...iskierka gaśnie."

Kochani, kończąc życzę Wam, by ta iskierka w Waszym życiu nigdy nie zgasła:))) Dziękuję za tyle pięknych rozważań w Waszych komentarzach, tyle dobrych słów o tym, co piszę i co pokazuję:)

Dobrej niedzieli i oby coroczna karuzela zakupowa nie za bardzo nas zmęczyła, namiastkę tego zmęczenia miałam dziś, a przecież karpia w księgarni nie kupię;)))