Kuferek z różami, chrzest Franciszka i "Motyl"

Witam wszystkich wieczorkiem:)

Jest mi trochę smutno, bo oglądałam Janowicza, uwielbiam jego tenis i charyzmę, i niestety przegrał. I okazuje się, że co drugi post wyskakuje jakieś moje uzależnienie;) No właśnie, uwielbiam tenis, niestety tylko oglądać, bo o graniu nie ma mowy, może na emeryturze;) A tak na poważnie, to jeśli ma być jakiś mecz tenisowy, który mnie interesuje, to nie przeszkadzają mi naczynia w zlewie, przestawiam spotkania, wszystko idzie na bok;) Tak po prostu mam. Uważam, że jest to piękny, bardzo inteligentny sport, który się wspaniale ogląda, bo np. walki w klatkach z pięknem i inteligencją jak dla mnie nie mają nic wspólnego...oczywiście, jeśli któraś z Was ma inne zdanie, ja to w pełni szanuję:)

No tak, miało być o kuferku, a wyszło o tenisie;) Poniżej kuferek dla Marii, który zamówiła u mnie osoba, którą poznałam na tym blogu. Więc dla mnie podwójna radość! Poza tym to już drugi raz, bo wcześniej z Gabrysią było podobnie:) Dziewczyny, bardzo dziękuję Wam za zaufanie, dla mnie to niebywały zaszczyt, że zdecydowałyście się u mnie zamówić kuferki. Co prawda, przez moje problemy z kręgosłupem, muszę trochę zwolnić z pracami, ale dla mnie to jeszcze większa motywacja do tego, by ozdabiać i pracować:)))

A kuferek na biżuterię wygląda tak:

A druga praca to obrazek - pamiątka Chrztu Świętego. Ojciec chrzestny chciał oprócz prezentu w postaci pieniędzy, jeszcze coś innego, oryginalnego, a co będzie małemu Franiowi przypominało tę chwilę i będzie pamiątką na lata:) Tym bardziej, że Franiu mieszka z rodzicami w Norwegii.

I jeszcze na koniec piękna książka, którą przeczytałam jakiś czas temu, a która ma miejsce w moim sercu chyba na zawsze. Bo dotyczy choroby, z którą być może przyjdzie nam się zmierzyć. Przepraszam od razu te osoby, które wolą coś lżejszego, takie książki też czytam, ale generalnie uwielbiam ciężkie tematy, do kina też wolałam pójść na "Różę" czy na "W ciemności" niż na komedię, no jakoś tak mam, że lubię sobie pociągać nosem od czasu do czasu. 

Więc dziś "Motyl", autorka Lisa Genova -autorka amerykańska i doktor nauk medycznych w dziedzinie neurobiologii.

Jest to bardzo poruszająca historia, opowieść o kobiecie sukcesu, Alice Howland, która w wyniku choroby Alzheimera, stopniowo traci swoje myśli i wspomnienia, ale odkrywa też, że każdy nowy dzień przynosi jej inne spojrzenie na miłość i życie.

 Alice jest dumna z życia, ma 50 lat, jest wykładowcą psychologii na Harvardzie, jest ekspertem znanym w środowisku na całym świecie w zakresie lingwistyki oraz żoną odnoszącego sukcesy męża i matką trójki dzieci. Coraz częściej zdarza się jej tracić pamięć i orientację, lekarz stawia diagnozę, która zmienia jej życie, neurony w jej głowie zaczęły obumierać, ale cały proces odbywał się zbyt cicho, by mogła go usłyszeć. Ciało Alice nie było w stanie jej ostrzec, że umiera...

Dla mnie interesujące było to, jak czasami lekarze wszelkie sygnały organizmów wrzucają do jednego worka...stres, zmęczenie, gonienie, menopauza, przecież Alice była kobietą spełnioną, dbającą o siebie, uprawiała jogging codzienne, z czasem traci tożsamość.  Wyobrażacie sobie zapomnieć, jak się nazywamy, co kochamy, a czego nie lubimy? Alice przestaje poznawać swoje dzieci, które potem nawet w jej obecności ustalają pewne fakty niby z nią, ale tak naprawdę tylko w jej fizycznej obecności...bo Alice z nimi nie ma...

Ratując resztki tożsamości, resztki siebie, tworzy folder w komputerze o nazwie "Motyl".

Alice walczy, jest dla mnie herosem, nie poddaje się, próbuje zachować godność w obliczu nieobliczalnej choroby. Zakończenie, jak dla mnie kapitalne, piękne, wzruszające...:)

Ale myślę, że mało się mówi o tej chorobie, a jak już, to mamy przed oczami osoby w podeszłym wieku, czasami opieka nad nimi to horror, bo te osoby gubią się we własnym domu, zresztą z Alice było podobnie.

Jej najsilniejsza broń, piękny umysł, staje się więzieniem, nagromadzona wiedza, pamięć zaczynają znikać, a mózg powoli gaśnie, rodzina nie wierzy, współpracownicy nie wierzą, ale jednak choroba jest faktem....

Książka napisana prostym , przejrzystym językiem, bez żadnych terminów medycznych, które mogłyby nas zniechęcić, wiem, tematyka przeraża, bo chyba każdy z nas nie wyobraża sobie, by z dnia na dzień wszystko zapominać, gubić się w dobrze znanej mapie mieszkania, ale przykład Alice dowodzi, że ta choroba nie wybiera, dopada po prostu. Z każdą chorobą jest tak, że im więcej wiemy na jej temat, to łatwiej nam się zmierzyć z nią, ba, może nawet pokonać. Trzeba w to wierzyć! Zawsze!

Dobrej nocy:)))